Koffieregio

Vanuit medellin zijn we met een bus naar een koffieplantage gegaan als in middenin de koffieregio. In plaats van dat we netjes af werden gezet waar we er uit wilden, zijn we per abuis veel te ver doorgereden. Met een taxi terug wat op zich al een hele constarnatie en een hoop gebemoei was van deze en gene, maar het is wel gelukt.

Wat kan je doen op een koffieplantage? Lopen, koffie drinken, zwemmen, boekje lezen en op je kont zitten genietend van de rust en het uitzicht. Voor 1,5 dag trek ik dat net aan. Dat hebben dus ook gedaan: wandelen, gratis espresso drinken, boekje lezen (de blikkentrommel), gezwommen en heel veel niks gedaan. Oh ja, we hebben netjes met de andere toeristen een koffieworkshop gedaan. Van stekkie naar plant naar bes naar pluk naar pellen naar drogen naar sorteren naar branden naar de zwarte drank. We hebben alles gezien en uitgelegd gekregen. Bere- interessant maar weinig details zijn beklijfd omdat die gast hakkietakkie engels sprak.

Vervolgens naar Pereira afgereisd. Een werkstad in de koffieregio waar werkelijk niets te zien is, maar waar je in de bergen eromheen kan recreëren. We zijn daar met een gids op een mountainbike 2,5 uur gaan fietsen naar een bergdorpje. Grotendeels naar beneden, wat soms best een beetje spannend was als onervaren downhill mountainbikers. Deze stad kenmerkt zich overigens door de opvallend vele sportfietsers. Gestimuleerd door een succesvolle colombiaan in de tour de france van afgelopen keer heeft deze sport helemaal zijn intrede gedaan in colombia. Wij proberen sportfietsen in nederland zoveel mogelijk te vermijden (met jarenlang groot succes), want fietsen voor de sport is stom. Louter van A naar B met een bedoeling. Maar je moet wat als je met vakantie bent, dus grindweggetjes (langs een steile bergwand) en je achterwiel voelen wegglijden als je met hoge snelheid de bocht in gaat troef. Beetje engig maar leuk was het wel, moet ik toegeven. Vervolgens werden we op een ingenieus zelfgefabriceerd spoorweg-voertuig gezet. In colombia rijden geen treinen meer maar er ligt her en der nog wel wat rails dat nooit is weggehaald. De dorpsbewoners hebben een contructie op bedacht waarbij een motor als locomotief dient. Daarna in een levensgevaarlijk hangtrekbakkie naar de overkant van de rivier getrokken om na een wandeling van een half uur te zwemmen in een verlaten paradijsje met een waterval. Van dat paradijs werden we blij, maar dat malle bakkie was spelen met je leven als je het mij vraagt. Al met al een geslaagde dag.

De volgende dag om 5 uur in de ochtend opgestaan om naar salento te gaan. Een klein maar toeristisch bergdorp waar je naar toe wil voor een wandeling van 5 uur door de bergen naar unieke waxpalmen van 50 meter. Kort samengevat: uitzicht - uitzichter - uitzichtst. Indrukwekkend hoor, tjongejonge. Je moest ook een stukje naar omhoog lopen waarbij jaimy dacht dat ze achterlijk werd. Saillant detail is dat we na 2,5 uur lopen die ellendige plakvlieg uit santa marta tegenkwamen. Je moet je voorstellen dat daar 2 weken en x aantal honderd kilometers tussenzitten. Dan is dat angstaanjagend toevallig en tamelijk ongemakkelijk in een natuurgebied om uitgerekend hem tegen te komen. In het kleine salento moesten we nog een paar keer de cold shoulder toepassen, maar gelukkig had hij zich al vastgeplakt aan iemand anders. Hij is afgeschud, maar voorzichtigheid is geboden.