Santa Marta

Van het meest zuidelijke puntje leticia in één ruk naar het noorden gevlogen: Santa Marta. Een relatief grote kustplaats waar een hoop Zuid Amerikaans leven is op straat. Verder niet zo heel veel te zien als bezienswaardigheid, maar dit is een goede uitvalsbasis voor verschillende (natuurlijke) bezienswaardigheden rondom. Na de Amazone even geen goesting om dé attractie van hier te doen: een toch van 5 dagen naar een verloren stad van weleer. In plaats daarvan is er ook een meer relaxter uitje naar minca, een hoger gelegen plaats.

Ondertussen zijn wij min of meer geclaimd door een couchsurfende toerist op de airport op weg naar santa marta. Deze meneer reist alleen en slaapt zo mogelijk letterlijk op andermans bank. Uiteraard is het ontmoeten van andere reizigers (het liefst zo divers mogelijk) juist het leuke aan reizen als deze, maar afscheid nemen ook als het niet zo klikt. Hij zeurt voornamelijk over colombia (kom dan niet) en praat vooral graag over zijn o-zo interessante leven met saaie anekdotes over dat ben ik vergeten. Afscheid nemen lukt alleen niet zo goed met deze meneer, hij blijkt een plakvlieg, wat tot tamelijk ongemakkelijke situaties leidt. Daar zachte heelmeesters stinkende wonden maakt, moesten we wat minder zacht zijn ben ik bang. Dat is gelukt zonder harde woorden, dus dat is goed.

We zijn een dagje naar het strand geweest. Was goed vertoeven in een stoel in de schaduw en een windje. Met een lokale bus en een stuk achterop een motor. Vooral de terugweg was een belevenis, want er was spontaan een boom op een voorbijrijdende auto gevallen (door z'n as gezakt), zodat de weg vrijgemaakt moest worden. Hoop gedoe, opstopping toeteren en wildgebarende colombianen. Ik heb dus meegeholpen een auto naar achteren te tillen en een boom opzij getrokken. De dagelijkse beslommeringen in colombia trotserend, kunnen we de boom inmiddels afvinken.

Twee nachten geslapen in Minca, een plaats in de bergen nabij Santa Marta. Echt een backpackershol, waarbij het als heel normaal wordt beschouwd als je als europeaan jezelf kleedt als een panfluitindiaan uit de jaren '90. Erg veel mooie natuuruitzichten. We hebben een wandeling gemaakt naar een waterval, wat erg verfrissend was.

Resumerend ons beeld van colombia tot nu toe: groot, erg mooie natuur, opvallend vriendelijke mensen, veilig (ja, het is heus), veel te doen, veel leven op straat, taxi's/verkopers naaien je niet (in ieder geval naar ons weten), engels wordt hier nauwelijks begrepen en het eten is hier matig. Dat laatste is wel een beetje jammer, daar het één van de belangrijkste geneugden des levens is. Rijst, bonen, vlees/vis en gebakken banaan. Alles zonder kruiden, zout uitzonderd. Dus echt van maaltijd naar maaltijd leven zit er niet in helaas hier. Naarmate de plek toeristischer wordt, is het eten beter. En dat is een slecht teken.